Barry de Boorkern
Ik ben dus een boorkern. Maar dat ben ik pas sinds vandaag. Hiervoor was ik namelijk gewoon een deel van de zeebodem; ik lag een beetje te chillen op een diepte van ongeveer 650 meter. Met daarbovenop nog drieëneenhalve kilometer water. Ik was al zo’n 33 miljoen jaar zeebodem, en vond het daar eigenlijk wel prima. Maar vandaag veranderde mijn rustige leventje plotseling door een groep fanatieke wetenschappers op een boot…
Gerommel en gedreun! Een metalen buis wordt met grote kracht de zeebodem in geschoten, dieper en dieper. Plotseling bevind ik me in de buis; ineens geen deel van de rest van de zeebodem meer, maar een losse cilinder met modder. Door anderhalve kilometer boorstang word ik omhoog getakeld, tot ik me in zonlicht bevind. Zonlicht? Dat heb ik in geen 33 miljoen jaar gezien! Ineens bevind ik me op een schip vol met wetenschappers, de fascinatie brandend in hun ogen. En dan begint de mutilatie…
Onder de 62 meter hoge boortoren op het schip wordt het zware werk verricht. Foto: International Ocean Discovery Program · JOIDES Resolution Science Operator
Allereerst wordt mijn lengte van 9.5 meter opgedeeld in stukken van 1.5 meter, dan schijn ik beter hanteerbaar te zijn. Er wordt met een laser op me geschoten om me te labelen, en ik wordt door allerlei scanners gehaald om dingen als dichtheid en chemische samenstelling van mijn sediment te bepalen. Maar het ergste moet nog komen; een zaag komt dichter- en dichterbij.. Over de lengte word ik doormidden gesneden. Terwijl mijn ene helft het archief in gaat, komt mijn andere helft op tafel te liggen. En die wetenschappers maar kijken…
Sedimentmonster
Barry de Boorkern gedragen door de technici. Bijna klaar om in hapklare stukken van 1.5 meter gesneden te worden. Foto: International Ocean Discovery Program · JOIDES Resolution Science Operator
Zonder enige scrupules zetten ze me op de foto, voeren nog meer scans uit, en beschrijven ze me van boven tot onder. Erger nog; hier en daar snijden ze gewoon stukken van een paar centimeter uit me! Sedimentmonsters noemen ze dat. Vind ik ook een rare naam, dus ik noem het liever een offer aan de wetenschap. Ze gaan kijken wat voor fossielen, mineralen, en andere interessante chemische signalen er uit mij te halen zijn. Om daarmee te bepalen hoe oud ik nu eigenlijk precies ben, maar ook wat de condities van de oceaan en het klimaat in die tijd waren.
Als alle benodigde scans gedaan zijn, en alle sedimentmonsters genomen, word ik zonder bedankje in een plastic koker gestopt. Gehavend lig ik nu te rusten in een rek met tientallen van mijn zeebodem-vrienden. En ondertussen wordt de 9.5 meter zeebodem die zich onder mij bevond alweer naar boven gehaald. Je moet als boorkern wat over hebben voor het verwerven van kennis; ik hoop maar dat mijn offer hele belangrijke vragen over het klimaat van de Tasmanzee en het continent Zeelandia beantwoordt!
Disclaimer: de meningen van Barry de Boorkern komen niet geheel overeen met die van Margot Cramwinckel. Voor een blog geschreven door een boorkern is de wetenschappelijke inhoud overigens wel vrij accuraat. Hierbij bedank ik Barry officieel voor zijn offer aan de wetenschap.
Dit blog van Margot verscheen eerder op Faces of Science – waar jonge onderzoekers vertellen over hun onderzoek en het leven als wetenschapper!
